ลิงหวงถั่ว

พระพุทธองค์ตรัสว่าจิตคนเรานั้นเหมือนกับลิง เราจึงเรียนรู้พฤติกรรมมากมายได้จากลิง

ลิงนั้นเกลียดกะปิ ถ้ากะปิถูกมือมันเมื่อไหร่ มันจะถูนิ้วกับพื้นจนเลือดมันเต็มมือ จนกว่ากลิ่นกะปิจะหาย  ในที่สุดกลายเป็นว่า กะปิ ถึงจะร้ายก็ไม่ร้ายเท่า  ความเกลียดกะปิ

ที่มือลิงเป็นแผลเหวอะหวะ ไม่ใช้เพราะกะปิ แต่เป็นเพราะความจงเกลียดจงชังกะปิต่างหาก

                สิ่งที่เราเกลียดนั้นบ่อยครั้งไม่หน้ากลัวเท่ากับความเกลียดชังในจิตใจเรา ความเกลียดชังหรือพูดให้ถูกก็คือ ความรู้สึกอยากผลักไส ซึ่งรวมทั้งความโกรธและความกลัว จึงเป็นเจ้าตัวร้ายที่เราต้องระวังให้มากๆ แต่นั้นเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของความจริงเท่านั้น นอกจากความ

อยากผลักไสแล้ว

ความยึดติดเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เราต้องระวังไม่แพ้กัน  กลับมาที่ลิงจอมซนกันอีกที่ ในอินเดียลิงเป็นไม้เบื่อไม้เมากับชาวบ้านเพราะชอบขโมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิงโดยใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็กๆพอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้  ในกล่องมีถั่วซึ่งเป็นของโปรดของลิงวางไว้เป็นเหยื่อล่อ  วันดีคืนดีลิงมาที่สวนเห็นถั่วอยู่ในกล่องก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว แต่พอถอนมืออออกมาก็ติดฝากล่อง เพราะกำมือของลิงนั้นใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะไว้ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ดึงไม่ออก พอชาวบ้านมาก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียว สุดท้ายก็ถูกคนจับได้  ลิงหาได้เฉลียวใจไม่ว่าเพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้ แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจึงต้องเอาชีวิตเข้าแลก

                   มีหลายอย่างที่เราอยากได้ใฝ่ฝันจึงถึงยึดไว้อย่างเหนียวแน่นเวลาประสบปัญหาเพียงแต่คลายสิ่งที่ยึดติดนั้นเสียบ้างปัญหานั้นก็คลี่คลาย  แต่เป็นเพราะเราไม่ยอมปล่อยจึงเกิดผลเสียตามมามากมายไม่คุ้มกับสิ่งที่ติดยึด จะชอบหรือพึงใจอะไรก็ตามอย่าถึงกับยึดติดจนเหนียวแน่นจนเกินไป เพราะโอกาสที่หน้ามืดตามัวนั้นมีสูง จนหาทางออกไม่เจอ   ปัญหาทั้งหลายในชีวิตนั้นถ้าเรารู้จักปล่อยวางบางสิ่งเสียบ้างมันก็จะบรรเทาไปได้เยอะ  เพราะถ้าปล่อยก็ว่าง ถ้าวางก็เบา ถ้าเอาก็หนัก

                    บ่อยครั้งการปล่อยวางไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ปัญหาเท่านั้น หากเป็นทางออกของปัญหาเลยทีเดียว  บางทีการผลักไสอะไรสักอย่างก็เป็นการยึดติดแบบหนึ่งนั้นเองทั้งๆที่ลิงพยามยามถูกำจัดกลิ่นกะปิไปจากมือก็อดไม่ได้ที่จะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิซ้ำแล้วซ้ำเล่ารู้ทั้งรู้ว่ากลิ่นกะปินั้นเหม็นแต่ก็ดมมือไม่ยอมเลิกง่ายๆ  ในทำนองเดียวกันไม่ว่าเราจะโกรธอะไรหรือเกลียดใครก็มักดึงสิ่งนั้นหรือคนนั้นเข้ามาในจิตใจให้ครุ่นคิดอยู่เสมอไม่ยอมปล่อยไม่ยอมวางเสียทีทั้งๆที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ปล่อยวางเสียเถิดแล้วใจเราจะเบาขึ้นเป็นกอง

                ความทุกข์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นการพลัดพรากจากสิ่งที่รักหรือประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาที่มันบีบคั้นกดดันจิตใจเราไม่หยุดหย่อนเสียทีก็เพราะเราไปยึดไปแบกมันไว้ทั้งวันทั้งคืน  ในหลายกรณีความทุกข์ก็ไม่ได้มาจากไหน หากมาจากการยึดติดไม่ยอมปล่อยดังเช่นเจ้าลิงหวงถั่วนั้นเอง